ايده باغشهر در شهرسازی غرب به عنوان ايدهای مهم در خلق مجتمع های پايدار و برای ارتباط بیشتر با محیط اطراف،در قرن نوزدهم ظهور کرد و با تحقیق هاوارد به منظور ايجاد تعادل میان زندگي شهر و روستا، در ادبیات شهرسازی آن زمان مطرح شد.
اين درحالي است که در مشرق زمین، ايده باغشهر، در برگیرنده مفهومي فرا مادی است و به عنوان ايدهای
ناب برای ايجاد بهشت زمیني، از قرن شانزدهم مطرح بوده است.
در اين نوشتار ابتدا خاستگاه شکل گیری باغشهر صفوی به لحاظ فرهنگي، فلسفي و عرفان شیعي و نیز از ديدگاه مسايل
سیاسي و حکومتي بررسي شده و در مرحله بعد خاستگاه باغشهر هاوارد که ريشه در اتوپیا و آرمانشهر مطرح در آن دوران
و عقايد آن زمان دارد مطالعه شده است. در ادامه اصول طراحي باغشهر هاوارد و صفوی مقايسه شده و سپس خاستگاه های
معنوی مؤثر در شکل گیری اين دو باغشهر، به عنوان عاملي مؤثر بطور خاص بررسي شده اند.
در نتیجه گیری، از مقايسه باغشهر هاوارد با باغشهر صفوی، آشکار ميشود که نوع جهان بیني و ديدگاه سازندگان در خلق
ايده باغشهر و چگونگي تبلور آن در عصر صفوی و قرن نوزدهم نقش به سزايي داشته است. علاوه بر اين نحوه استفاده از نظم
گیاه و همچنین کیفیت ارتباطات اجتماعي و همساني های اقتصادی از عمده ترين تفاوتهای دو باغشهر مزبور ميباشند.
ادامه دارد . . .